İşve senin sitem senin naz senin (Koşma)

Bak hey gülüm sana bir söz söyleyim

Zülüf senin beden senin yüz senin

Sen bu dilden söyler isen ne deyim

O dil senin dudak senin söz senin

 

Gülün aynasından güle yar bakar

Gahi kaşların yıkar gahi güler

Kim nazar edince kalbimi yakar

Ayna senin nazar senin göz senin

 

Yar yaylada gah hükmü geçer sefa

Gahi incinir de eylersin cefa

Her nefes değişir belki on defa

Bahar senin kış şenin hem güz senin

 

Yaylada çeşit çeşit ruzgar eser

Gahi latif gahi buz gibi keser

Gah barışır gahi taş gibi küser

İşve senin sitem senin naz senin

 

Yayla gülü görünürsün her gülden

Gülşeninde avaz eyler bülbülden

Her perdeden çalar söyler her dilden

Mızrap senin perde senin saz senin

 

Yardan ayrı kalsam yar sitem eder

Seni gönlünde bulan da yar nider

Mülküne de ancak yar gelir gider

Çoban senin yayla senin yoz senin

 

Sana darılsam yarelenirmiş yar

Aşığın kuldan özge de neyi var

Sirette ahmede eylemiş karar

Siret senin suret senin öz senin

 

 

yoz: sürü

14 Nisan 2016
Okunma
bosluk

Bir Yunus Çocuk Hikayesi

Yunus, Sarıköy’de dikkat çeken biriydi. Güzel ahlakı ile göz dolduruyordu. Hem zeki hem inançlı bir çocuk bulmak bu devirde zordu. O boş konuşmayan edepli bir kişiliğe sahipti. Kimse onun küfür ettiğini duymamıştı. Hakkına kanaatkardı.

 

İnsanlar arkasından gıpta edilecek sözler söylerlerdi. Herkes de çok severdi onu doğrusu. O da insanları sevmede kusur etmezdi. Hayvanlara da çok müşfikti. Onun bu sevgisi ilahi olmalı derdi insanlar.

 

Onun babası çiftçi idi. Onsuz yapamazdı. Onun sağ koluydu. Tarladan başka yirmi kadar koyun ve bir de inekleri vardı. Bunların hepsine de çobanlık yapardı. Bunu yaparken onları sevdiğini de hissettirirdi. Onlarda çok süt verirlerdi. Ailesine karşı duyduğu bu sorumluluk gıpta ile izlenirdi. 

 

Yunus’un öğrenim çağı gelince köyün hocasından ders aldı. Öğrendikleri ile kendi dağarcıklarındakini birleştirince insanı ve diğer mahlükatı sevmesi gerektiğini iyice anladı. Büyükleri saymanın küçükleri sevmenin önemini, toplumun böyle huzur içinde olabileceğini düşündü.

 

Arta kalan zamanlarında evlerinin yakınındaki ceviz ağacının altında oturur ve kuşların cıvıltısını dinler, karşıdaki yüksek dağlara ve gece olunca da yıldızlara bakar kainatın yaratılışını temaşa ederdi. Bazen de Sakarya ırmağının kıyısına kadar iner ırmağın gürültülü akışını insan nefsinin çırpınışına benzetirdi.

 

Bahar mevsimi ona daha hoş gelirdi. Çiçekler, çiçekler üzerinde uçuşan yağız delikanlı, Moğolların kelebekler, çalışan arılar, karıncalar, öncesinde eriyen karlar, doğanlar, ölenler, mezarlar, ay ve güneş… Bunlar üzerinde düşünülmesi gereken şeylerdi.  

 

Günler aylar yıllar su gibi aktı. Yunus yağız bir delikanlı olmuştu. Artık evin bütün işleri onun sorumluluğundaydı.

 

Güzel düşünceli olduğu için her şeye sevgi ile bakmasını biliyor ve kendisi de mutlu oluyordu.

 

Delikanlı yunus bir akşam üstü tarladan dönerken köylüleri üzgün gördü. Varıp soruşturdu. Tek kelimeyle Moğollar geliyordu. Devlet otoritesi kalkınca önce yerli eşkıya geldi, ardından Moğollar.

 

Dirlik düzen bitti. Güçlü olan haklı oldu. Zulüm garipleri buldu. Ağıt figan dünyayı tuttu. Bu kara günler sürerken bir de kuraklık baş gösteriverdi. Aylarca yağmur yağmadı. Bir bulut bile görünmedi.

 

O bereketli topraklar susuzluktan yarıldı. Artık vermez oldu. Kıştan çıkalı çok olmasına rağmen bir türlü bahar görünmedi. Bütün Anadolu gibi Sarıköy’de kara kara düşünmeye başlar olmuştu. 

 

Devamı var…

 

yunusum

ahi yunusum

sizleri çok özlerim

yanımda hep

bir yunus beklerim

ben hep

hakka yunus dererim

ahilerim

canlarım

bir yunus güllerim

 

aşık ahi kul ahmete nasib oldu yazmak.

7 Eylül 2013
Okunma
bosluk
kırşehir Son Yazılar FriendFeed

Dili Seç

cami alttan ısıtma
halı altı ısıtma
cami ısıtma
cami ısıtma